Aanstaande zondag is het moederdag en over een paar weken is het vaderdag. Traditioneel de dag dat ouders is de spotlights worden gezet door de kinderen met cadeautjes, liefde en aandacht.
Toch is het voor vele kinderen soms ook een moeilijke dag. Allereerst als de ouder niet meer leeft, maar daarover gaat mijn blog deze keer niet. Deze keer gaat het over de grote aantallen van samengestelde gezinnen, een situatie die voor kinderen niet altijd even makkelijk is.
Bij een scheiding/einde van een relatie tussen de biologische ouders gaan kinderen door een rouwproces. Zij moeten afscheid nemen van alles wat voor hen vertrouwd was. Papa en mama samen in 1 huis, met de eventuele broertjes en zusjes. Soms gaat het gepaard met veel ruzie tussen twee partners, maar vaak ontstaan er meer scheuren in de families waarbij twee kampen ontstaan. Eén van de ouders vertrekt, soms moet het ouderlijk huis verkocht worden en moet op twee plaatsen een nieuw leven opgebouwd worden. Veel verliezen voor de ouders, maar ook voor de kinderen.
Er moet een nieuwe basis ontstaan, maar uit de praktijk blijkt dat daar vaak snel onrust ontstaat, namelijk een nieuwe liefde voor één of beide ouders. Iets waar de andere ex-partner vaak veel moeite mee heeft. In de eerste instantie is er jaloezie omdat hun ex een nieuwe liefde heeft, maar vaak ook al snel jaloezie omdat de nieuwe partner wordt voorgesteld aan de kinderen en dus ook een rol krijgt in het leven van de kinderen. Hij of zij is toch niet de moeder? Waar bemoeit diegene zich mee? Het zijn mijn kinderen, daar heb je niks over te zeggen!
In het rouwproces zijn dat helemaal geen rare gedachten. En toch ga ik iets heel hard hierover zeggen; deal with it!
En nee, dat is niet zo makkelijk als ik het nu zeg, maar wel ontzettend belangrijk voor iedereen, niet in de laatste plaats voor jezelf. Want een nieuwe partner krijgt een belangrijke plaats in het leven van je kinderen. Nee, ze zijn niet de biologische ouders, maar hebben zeker een rol in de opvoeding van de kinderen, je kan niet verwachten dat ze geen rol innemen op het moment dat de kinderen bij de ander zijn.
Probeer dan ook de jaloezie los te laten en pak het juist positief op, hoe moeilijk je het ook mag vinden.
Ja, jij heb makkelijk praten, hoor ik je al zeggen…..
Nee, dit zeg ik niet zomaar en zeker niet zonder ervaring. En ik zeg het zelfs met dubbele ervaring aan beide kanten van dit verhaal.
Mijn toenmalige partner en ik zijn uit elkaar gegaan toen ik zwanger was van mijn dochter. Een hele bewuste keuze, die niet makkelijk was, maar waar we wel beide voor 100% achter stonden. Omdat we met zijn 3en geen gezamenlijke tijd hebben gehad, was het vinden van een nieuw evenwicht echt niet makkelijk en zeker niet zonder strijd of ruzie. Maar wel altijd met respect naar elkaar en als ouder van onze dochter.
Zelf ben ik een aantal jaren alleen gebleven, maar mijn ex kwam zijn nieuwe liefde tegen en daar moest natuurlijk kennis mee gemaakt worden. Nooit ben ik één moment jaloers op haar geweest. Ik paste niet bij mijn ex en gunde hem uit het diepst van mijn hart een nieuwe vrouw. Die vond hij, ze trouwden (daar was ik zelfs bij) en ze kregen samen 2 kinderen. Een broertje en zusje voor mijn dochter. Natuurlijk gingen we samen kijken bij de baby’s en de tranen stonden in mijn ogen toen dochterlief hen voor het eerst mocht vasthouden.
Als mijn dochter bij haar vader en nieuwe vrouw was, vond ik het een fijn idee dat mijn dochter het daar goed had en zich daar veilig en geliefd voelde door beide volwassenen en dus niet alleen door haar vader. En in hun huis gelden de regels van daar, mede opgesteld door de nieuwe vrouw. En zo hoort het ook!
Na een aantal jaar kwam ik mijn nieuwe liefde tegen. Dus toen moest mijn ex ineens een nieuwe man in het leven van zijn dochter toelaten. Wat hij altijd op een super goede manier heeft gedaan. Hij en zijn vrouw waren ook aanwezig op onze trouwdag in 2018.
En ik, ik kreeg ineens te maken met 2 al wat oudere kinderen van mijn man. De pubertijd, daar was mijn dochter nog lang niet aan toe, dus iets wat ik ook nog niet eigen had gemaakt of ingegroeid was.
Pubers zetten zich veel harder af. Dit doen ze al stevig bij de eigen ouders, maar bij een nieuwkomer des te meer. De jongens woonde fulltime bij mijn man. Ik was ineens elke dag betrokken bij het leven van de beide jongens. Er kwamen meer en andere regels in huis, ik “bemoeide” me met dingen. En dat is zeker niet altijd goed is gegaan, natuurlijk waren er erg veel en hele heftige ruzies en nog veel meer gezeur, maar wat heeft het ook hele mooie en waardevolle momenten en dingen opgeleverd.
Super mooi dat op onze trouwdag de oudste zoon getuige was van zijn vader. Samen met zijn vriendin waren ze die dag onze steun en toeverlaat. En vorig jaar augustus kregen mijn man en ik het prachtige nieuws dat we pake en oma zouden worden. Ja, ik werd gewoon oma. Nog steeds krijg ik daar kippenvel van.
En hoewel ik zelf niet een plek van een ander wil innemen, ben ik zo apentrots en verliefd op dat kleine meisje wat sinds 4 april in ons leven is gekomen. Ik heb net zoveel gehuild als mijn man, ik ben net zo blij, opgewonden en trots op de beide ouders als mijn man. En wat waardeer ik ontzettend hun liefde richting mij en geniet ik voor 200% van de oma-rol die zij mij geven in het leven van hun dochter, ook al ben ik geen bloedband. Hoe geliefd kan je je dan voelen?
Dus laten we eens beginnen om te stoppen met dat vreselijke woord stiefmoeder of stiefvader (stief betekent verlies/beroofd van bloedband, terwijl er juist iets bij komt) en het woord bonus-moeder of bonus-vader gaan gebruiken. Of voor mijn part elk ander woord wat vriendelijker is dan Stief.
En wees niet jaloers als je kind voor moederdag/vaderdag iets voor jou maakt, maar ook voor de bonus-ouder. Omarm de liefde die we als bonusouder kunnen geven aan de kinderen, ook al is er geen bloedband. En heel misschien kan je ooit eens tegen de nieuwe partner zeggen; dank dat ook jij er bent voor mijn kind……