Leuk, de decembermaand. Of toch niet?

December, de leukste en meest gezellige maand van het jaar. Of toch niet?

Voor mij is deze maand de maand die ik het liefst oversla en met mij veel meer mensen. Vandaag, 6 december 2019, is het 21 jaar geleden dat ik voor het allerlaatst mijn moeder gesproken heb. Een dag die zo lang geleden lijkt, maar soms ook nog voelt als gisteren.

We zouden op deze dag Sinterklaas vieren bij mijn toenmalige schoonouders, maar toen ik in de ochtend wakker werd met het beeld van de rouwkaart van mijn moeder in gedachten, schrok ik. Op de kaart stond als overlijdensdatum 6 december 1998. Dat kon toch helemaal niet? Ik had een grote drang om naar het ziekenhuis te gaan, wat we ook deden. Daar aangekomen leefde ze nog, ze keek me aan en ik zei tegen haar dat ze nu maar lekker moest gaan slapen. Raar, want ik wist dat ze bang was om te gaan slapen.

Terwijl we daar stonden gaf ik haar een knuffel en voelde ik de drang om ook weer weg te gaan, iets stuurde me weg. Een laatste blik op mijn moeder en we liepen de kamer uit. Toen ik de hoek om was, voelde ik dat ze was overleden. Iets wat ze, denk ik, niet kon zolang ik bij haar was. Nu was ze, net als toen ze geboren werd, alleen met haar moeder/mijn oma….

Hoe kan je dat nou voelen? Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee. Toch liep ik niet terug, ik werd geleid en ben naar het huis van mijn schoonouders gegaan. Nog geen uur later stond mijn vader voor de deur. En hoewel ik wist waarom hij kwam, werd het pas echt werkelijkheid toen hij de vreselijk woorden uitsprak; mama is net overleden.

Letterlijk voelde ik de grond onder mijn voeten vandaan zakken. Mijn benen konden me niet meer dragen, dit kon mocht toch niet zo zijn?

Sindsdien is Sinterklaas voor mij verbonden aan het overlijden van mijn moeder. De aanloop naar kerst stond in het teken van afscheid nemen en de crematie en op oudjaarsdag hebben we de urn van mijn moeder naar de Noorderbegraafplaats gebracht, haar laatste rustplaats.

Jarenlang wilde ik het allerliefste de december slapend doorbrengen. Niet die dagen meer meemaken. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw, het kon me echt gestolen worden. Natuurlijk veranderde het wel in de loop der jaren. Toen mijn dochter geboren werd kreeg Sinterklaas ook weer een beetje leuke sfeer, net als de andere feestdagen, maar altijd met een zwart randje.

Voor veel mensen is de feestmaand helemaal geen leuke maand. Juist in deze maand missen ze hun dierbaren nog veel meer.

Sinterklaas vieren als je kindje is overleden? Nee, het is vreselijk dat je je kindje geen cadeautjes meer kan geven. Kerst zonder je man of vrouw? Je voelt je zo ontzettend eenzaam, als iedereen met zijn of haar partner aan tafel zit. Zeker, je omgeving wil er alles aan doen om je te ondersteunen. Je bent van harte welkom bij het familiefeest, maar uiteindelijk moet je wel alleen naar huis. Zonder je kindje, zonder je partner, zonder je moeder of vader, broer of zus. Een vreselijk naar gevoel, wat niemand voor je kan oplossen. Het maakt niet uit of het overlijden recent is, of al 40 jaar geleden, het gemis blijft altijd!

Je omgeving komt met vele goede voorstellen. Ik denk dat het veel belangrijker is dat we mensen vragen waar ze behoefte aan hebben. Willen ze wel alleen naar het kerstdiner komen, willen ze wel of niet praten over hun dierbaren, of blijven ze liever alleen thuis? Vraag het, vul het niet voor diegene is. Het lijkt misschien vreselijk als iemand aangeeft liever alleen thuis te blijven, maar het kan gewoon zo zijn dat dit makkelijker is dan een paar uur doorbrengen in de gelukkige kerstsferen.

Wat ook wel gebeurt; dat we tijdens deze momenten niet praten over degene die zo ontzettend gemist wordt, want dan wordt iemand verdrietig. Weet je dat het vele malen erger is dat iemand niet genoemd wordt, alsof diegene er niet meer bij hoort?

Laten we ook in deze maand in ieder geval aandacht hebben voor de mensen die het moeilijk hebben. Praat met elkaar, herdenk met elkaar, want ook degene die mist hoort er nog gewoon bij.

En ik? Na 21 jaar blijft deze dag een moeilijke dag. Ik mis mijn moeder en had haar graag even laten zien hoe mijn leven nu is. En stiekem geloof ik dat ze dat wel weet, omdat ze op haar manier met me mee loopt.

Samen met mijn gezin zet ik vandaag de kerstboom op, naast de foto van mama en hoop ik op een liefdevolle maand.

Dat wens ik jullie ook, ondanks het verdriet dat er misschien is…..