Soms is er een moment dat je je beseft hoe dicht verleden en heden bij elkaar kunnen liggen.
6 december 1998 is een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal blijven. Het is de dag dat ik op mijn 19e afscheid moest nemen van mijn moeder. Als ik er aan terug denk voel ik nog steeds de paniek, het verdriet en de onmacht die ik op dat moment ook voelde. Gemis dat nooit over zal gaan. Nooit had ik op dat moment kunnen bedenken hoe die dag mijn toekomst zou gaan beïnvloeden.
6 september 2019 en ik loop voor een indrukwekkende rouwstoet naar de Noorderbegraafplaats. Mijn gedachten gaan 20 jaar en 9 maanden terug, naar het moment van overlijden. Door dat moment loop ik hier nu, als uitvaartverzorger over de begraafplaats waar ook mijn moeder begraven ligt. Nog elke dag ben ik dankbaar voor de geweldige lieve ondersteuning van de uitvaartverzorger die de uitvaart van mijn lieve mama geregeld heeft. Het was ontzettend moeilijk en zwaar, maar met zijn hulp hebben we haar een afscheid mogen geven wat passend was bij haar en bij mij.
Ik realiseerde me (als rouw, verlies en stervensbegeleider) jaren later hoe belangrijk die dag is geweest voor mijn rouwverwerking. Natuurlijk was het een intens verdrietige dag, maar dat gevoel mocht er zijn. Het was de laatste dag dat ik voor haar lichaam kon zorgen en het moment dat ik haar echt fysiek moest los laten. Fysiek, maar niet mentaal. Elke dag voel ik haar bij me, zie ik haar in mijn mooie dochter en af en toe moet ik lachen omdat ik mijn eigen gekke eigenschappen zie, dezelfde die zij ook had.
Dat gevoel, die hulp en ondersteuning, mag ik nu zelf proberen te geven aan families die een dierbare verliezen. Naast mijn werk als rouw, verlies en stervensbegeleider mag ik ook werken als uitvaartverzorger. En hoop ik, dat als ze over een tijdje terugkijken naar het afscheid ze denken; het was verdrietig, maar het was ook goed.
Nog elke dag mis ik mijn moeder, maar ook elke dag ben ik stiekem trots op mezelf dat dank zij mijn verleden ik nu dit prachtige werk mag doen en hoop ik dat nog lang te mogen blijven doen. En zo komen verleden, heden en toekomst even heel dicht bij elkaar….